Ja, wat met velen die alles inzetten , het beste van zichzelf geven tot het uiterste, en hun droom zien aan diggelen vallen? Beste jongeren, hebt ge ook soms van die dagen dat het allemaal tegenzit? Dat de spanning en colère in je opwelt omdat ge u onbegrepen of machteloos voelt? En ook al willen we het niet en doen we alles om het te vermijden, toch is dit realiteit en zal het ook in dit schooljaar opduiken. Net zoals Lucas en Kleopas, twee volgelingen van Jezus, die al hun hoop en vertrouwen op Hem hadden gevestigd, zien hun beste vriend als een misdadiger aan het kruis sterven. Ontreddering, moedeloosheid en onbegrip. Hun leven heeft geen zin meer! Hun rest alleen de wanhoop die ze aan elkaar vertellen. Ligt precies daarin het begin van hun redding, nieuwe ademruimte? Het feit dat ze kunnen en willen spreken over hun ontgoocheling, hun verdriet, niet alleen met elkaar maar zelfs met een vreemdeling die toevallig hun pad kruist.
Jonge mensen, Krop het niet op, maar gooi het eruit. Hoe deugddoend is het niet een vriend, een tochtgenoot te hebben die ons nabij blijft, een arm rond de schouder legt, even luistert naar onze frustraties als we ondanks alle moeite de verwachte medaille niet behaald hebben? Want hoezeer men ook rond de Olympische Spelen blijft beweren dat deelnemen belangrijker is dan winnen gaat het in de sport om beter te zijn dan de tegenstander (concurrent). Alleen de allerbesten komen in de kijker. Als christelijke school trekken we voluit de kaart van medestander worden, ons eigen kennen en kunnen ten dienste stellen van iedereen binnen en buiten de school, en nog voor de losers het meest.
Dat brengt ons meteen bij de vreemdeling in het verhaal. Als die twee mannen de vreemdeling nooit als hun gezel hadden aanvaard, hadden ze nooit de hoop en vreugde ontdekt die Hij hen te bieden had. Een duidelijke oproep tot gastvrijheid voor de nieuwkomers, leerlingen en leerkrachten, voor wie of wat je niet kent of niet begrijpt zonder etiketten te kleven. Doorheen onverwachte ontmoetingen klopt God op onze deur. Naastenliefde noemt men dat, niet enkel met je hart, maar ook met concrete daden van medemenselijkheid, van breken en delen,... De Olympische gedachte van harmonie en respect voor elkeen klinkt hier zeker door.
Beste jongeren, are you ready? Wie steekt het Olympisch vuur aan en neemt het voortouw? O ja, van vuur gesproken, waar haal jij de spirit vandaan om het enthousiasme te doen oplaaien? Wat is jouw inspiratiebron? Er is veel durf en vertrouwen nodig om de eerste stap te zetten, maar nog meer om het uit te houden. De vreemdeling was Jezus, die Lucas en Kleopas hun hart deed branden toen Hij hun de Schriften ontsloot. Ik daag jullie uit als klas, als werkgroep, als school tijd te maken voor een pelgrimstocht met ontmoeting, gesprek, stilte, medidatie, enkele dagen in een abdij. Daar worden Bijbelverhalen brandend actueel dat ze ons leven raken, waar God geschiedenis schrijft met mensen en nieuwe horizonten opent van licht en hoop.
En opvallend, de twee herkennen pas Jezus bij het breken van het brood. Straks mogen we ook de verrezene ontmoeten in het breken van het Brood. Dat Hij ook jullie hart in vuur en vlam mag zetten voor een uitdagend, vruchtbaar en gezegend schooljaar waar niet de eerste 3 maar iedereen een medaille verdient naar kunnen en vermogen.
Het licht van Jezus, het vuur van Zijn Geest, willen we nu doorgeven...van klas tot klas...
Laat het, zoals op de Olympische Spelen, een teken zijn van eenheid, verbondenheid en vriendschap in onze schoolgemeenschap. Een oproep van elkaar nabij zijn, ook in de moeilijke momenten.