4e zondag in de vasten C - 2007

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 149 niet laden

“Als God ons thuisbrengt… Dat zal een droom zijn!”

Opnieuw hebben we de vrij lange parabel van de verloren zoon aanhoord.
Toch zijn we niet voldaan: geen happy end!
Waarom dan niet afsluiten en duidelijk stellen hoe het verder is gegaan met die 3 mensen:
  • is de vader nu gelukkig met zijn oudste die niet meeviert,
  • herpakt de jongste zich?
  • is er een blijvende afstandelijkheid tussen de broers of komt ook daar ooit verzoening? We weten het niet!
Het zijn verhalen zo uit het leven gegrepen, zoals ook wij soms onverwacht en ongewild in een familiediscussie kunnen raken.
Het is onze parabel die we dag in dag uit zelf schrijven… of herschrijven!
Grote vraag is (als ik het Evangelie op mijn leven leg) hoe ga ik om met mensen die mij diep kwetsen of ontgoochelen; kan ik verdragen dat iemand die op drift geslagen is, dat die zich keert, terugkeert of zich bekeert?
Ook in ons levensverhaal zijn we af en toe de ‘verloren’ zoon,
hebben we nood aan mensen die ons helpen om onszelf terug te vinden…
Dat doet Jezus wonderlijk: een echte pedagoog: hij beschuldigt niemand,
nee, hij roept op om zelf het verhaal verder te schrijven..

Vandaag, op de collectedag van Broederlijk Delen, wordt datzelfde verhaal wereldwijd opengetrokken en focussen wij met ons decanaat op een land in de Sahel: Burkina Faso.
Heelwat mensen – wereldwijd – gaan achter de slagzin staan :
‘tegen 2015 moet de honger de wereld uit!’.

Sommigen zeggen: dat zijn slagzinnen, meer niet… laat de natuur zijn gang gaan, jammer voor hen, maar in de middelleeuwen was het hier ook voor de grootste groep onmenselijk. Dus laat begaan!
Andere groep, waartoe ook wij de christenen behoren, die zich informeren,
gaan duidelijk stelling nemen en zeggen: geloof moet je ook doen,
je geloof belijden is méér dan op zondag ter kerke gaan,
nee, hier haal je de kracht om erin geloven,
dat door ondersteuning en diep respect voor de plaatselijke gewoonten,
dat er wonderen kunnen gebeuren,
dat een volk zich kan oprichten ipv op de buik te gaan.

Concreet steunen wij in 2007 de “Naamgroepen in Burkina Faso”
De Naam is de kleinste bestuurlijke eenheid die hun zelfgekozen ontwikkeling zelf in handen willen nemen.
Terecht staat er op de affiches: Afrika heeft talent!
Zij hebben in zich een innerlijke kracht om te overleven.
Wij moeten niet denken dat wij dé oplossing hebben voor al hun problemen.
Wat wil of kan Broederlijk Delen dan wèl doen?
Ondersteuning geven!
De plannen van die mensen helpen bespoedigen:
31.000 € bijeenzamelen om wat te doen?
  1. Het aanleggen van minidijkjes in het landschap om regenwater tegen te houden, erosie tegen te werken, kleine velden aan te leggen.
    Hoe gebeurt dit nu: jong en oud sleurt stenen bijeen om die dijkjes te bouwen. Broederlijk Delen wil het gebruik van een vrachtwagen financieren waardoor men vlugger zou kunnen werken en kinderen dan bv. op school kunnen zitten ipv ganse dagen met stenen te sleuren…
  2. Strijd tegen de honger (tegen de oprukkende woestijn):
als er méér kan geoogst worden dan kan men voorraden aanleggen en variaties uitbreiden… gevolg: minder ziektes, minder ondervoede kinderen…
toekomst uitbreiden voor eigen kinderen en kleinkinderen…
dus aanleggen van eigen stock van voedsel en graanbanken waardoor de dwaze aalmoezen die men op vandaag geeft door overschotten van ons naar daar te vliegen (luchtbezoedeling) overbodig worden, want daarmee helpen we hen zeker niet, integendeel, ipv hen te helpen, kelderen we hun eigen economie door vb aardappelen uit Nederland aan dumpingprijzen te leveren… waarom moet je dan nog zelf werken… hoe zielig afhankelijk blijven….

Beste medegelovigen,
u kunt verder doordenken,
maar één positieve zet kan het begin zijn van grote dingen.
Zoals de zoon die beslist terug te keren naar zijn vaderhuis… niet te geloven!
We moeten ook niet beschaamd zijn om christen te zijn,
om te behoren tot die groep, integendeel,
de kerk wereldwijd is gevoelig voor onrecht, voor onverschilligheid of lauwheid.
Men verwacht nog altijd zeer veel van die kerk,
ze blijft schietschijf als ze in de fout gaat…

Maar dé Kerk: wie of wat is dat?
Dat levende lichaam van Christus dat wij nu samen vormen, wereldwijd, broers en zussen van elkaar… mee verantwoordelijk voor jonge gezinnen in Burkina Faso
Geef ons vandaag ons dagelijks brood…bidden zij ook ginder vandaag…

Hoe zit het hier met het verhaal van “de verloren zoon”?

Ook wij kunnen de Sahel afschrijven als “verloren gebied” of wij zeggen:
herleef, richt je op, lach en laat je gezicht schitteren, wees fier!

Laten we elkaar als broers en zussen het beste jeunen
niet blijven stilstaan bij het verleden waar we ons het lot van elkaar niet aantrokken.

En dat mensen elkaar daar aan de waterput mogen ontmoeten
en dat ze vertellen
hoe daar verweg in het kleine Vlaanderen christenen leven die hen een hoopvolle toekomst wensen…

“als God ons thuisbrengt, dat zal een droom zijn!”
we weten waarom we collecteren
bedankt

Met dank aan Antoon Baan OFM voor de aanhef van deze preek in Tijdschrift voor verkondiging maart 2007!