De grootste bekoring

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Al zovele keren hebben wij het verhaal gelezen van de bekoring in de woestijn. Het keert ook altijd terug op de eerste zondag van onze voorbereiding op Pasen. Iedereen herkent zich in dit stuk: de pedagoog, de moralist, de predikant. Het is het relaas van iedere mens. Een zoveelste klassieker. Wereldliteratuur.

Er zit spanning in dit script. Het is bijbel tegen bijbel. Argument tegen argument. Een steekspel met woorden. Een schaakspel: ofwel wint de uitdager, ofwel wint de tegenpartij. Jezus is hier de overwinnaar. Natuurlijk, zou je zeggen, we lezen toch evangelie? Toch ligt het allemaal niet zo simpel. Een bekoring is niet niets. De meeste mensen gaan ervoor door de knieën. Ze zijn te zwak. Hun leden begeven. Wellicht zeggen we iets te gemakkelijk dat Jezus niet zwak is en niet begeeft? Hij is dan de langverwachte held. Welnu, dat is een woord dat bij Jezus niet past. Jezus is allerminst een held. Noch een Spartaanse, noch een Palestijnse held. Jezus is geen ijzeren monnik.

Ik meen dat het een zekere Augustinus is geweest, die ooit sprak van de ‘overwinnende geneugte'. Ik ga er van uit dat Jezus hier de vraag gesteld heeft: welke bekoring geeft mij de hoogste geneugte? Jezus wilde enkel toegeven aan de bekoring die de hoogste en de puurste geneugte garandeerde. Met minder was Hij niet tevreden. Hij wilde zich niet vergissen als het over gewichtige vragen ging. Daarom gaf Hij liever toe aan de grootste bekoring. Aan de bekoring die het meest kans op vreugde bood. Hij wilde alle mogelijke charmes overwinnen ter wille van die vreugde. Hij wilde enkel bekoord worden door wat uiteindelijk bekoorlijk is. Daarom speelt dit verhaal zich af in de woestijn. Dat is vanouds de vechtplaats voor de authenticiteit van onze vreugde.

Daar gaat het om: wat maakt een mens gelukkig? Wat maakt een mens echt mens? Moet een mens alleen maar consumeren en smullen? Moeten de stenen ook nog brood worden? Laat de stenen toch stenen zijn! Stenen zijn zo belangrijk. Daarmee maken mensen wegen en bruggen en huizen. Stenen zijn communicatiemateriaal: zo komen mensen bij elkaar. En wat voor belang heeft het alle mogelijke records te kloppen en vanuit de hoogte naar beneden te springen zonder enige kwetsuur? Jezus voelde er niets voor naar beneden te duikelen. Hij was allang bij de mensen van beneden. Daar voelde Hij zich op zijn best. Wat kon het Hem ook geven te heersen over ‘deze heerlijke gebieden'? Aan gebieden en heersen had Hij nog nooit gedacht. Van zoiets had Hij nog nooit een fractie van een seconde wakker gelegen.

Jezus lag wakker van andere dromen. Hij werd door iets anders bekoord. Zijn slaap werd door iets anders gestoord. Hij wilde onvoorwaardelijk gehoorzamen aan een bekoring die alle banaliteit overwint. Daardoor is Hij zeer, zeer menselijk, want ons aller leven wordt bepaald door onze ambities en onze dromen. Dat is levenswet. Jezus is hier een bekoord en bekoorlijk mens. Hij wijst de bedrieglijke charmes af, omdat Hij in de charme van de waarheid Gods nabijheid proeft. Eigenlijk maakt Hij ons hier zeer jaloers. Hij weet wat bekoringen waard zijn: mensen kunnen er mens door worden.

Leid ons in de bekoring van het goede.