Het allerbelangrijkste (2013)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 198 niet laden

HET HOGE WOORD

Een dochter bracht me naar het bed van haar vader. Ik zou hem de ziekenzalving. ‘Ik heb de laatste drie dagen steeds het gevoel dat pappa nog iets wil zeggen. Zijn ogen worden steeds onrustig en ik zie zijn lippen bewegen...., zei ze. ‘Daarom heb ik u maar geroepen. Misschien wil hij de laatste sacramenten.’ ‘Zoals ik hem gekend heb, zal hij daar inderdaad blij om zijn’, antwoordde ik. ‘Maar wat hij nog wil zeggen is iets anders.’ Ze keek me verwonderd aan. ‘Uit ervaring weet ik dat er tenslotte maar een ding te zeggen overblijft: ‘ik hou van jullie!’ Al de rest is getwitter. Al het andere is er een variatie op, of een camouflage van. De wezenlijke boodschap is kort! Het wezenlijke is gauw gezegd... Hebt u dat wel eens meegemaakt, dat u iemand lang niet meer gezien had en er een eindelijk weerzien is. U hebt ernaar uitgekeken, u hebt dagenlang geoefend wat u zou zeggen..., tenslotte ziet u die ander... je schiet vol emoties, hapt naar adem en zegt...: ‘Hallo!’ Zo vergeet ik ook nooit die bruidegom die aan zijn ja-woord een eigen liefdesverklaring zou toevoegen in de kerk. Hij keek de bruid aan en zei toen: ‘Uh....’

VERGEVING

Jezus is dood. We lazen het in het evangelie. Zijn vrienden zijn ontredderd, maar ze zijn uit die rouw aan het ontwaken. Ze hebben ervaren dat hij leeft, daarover schrijft Johannes. De leerlingen zitten bij elkaar. Ze zijn bang. De moordenaars van hun vriend lopen immers overal vrij rond. Jezus zou wel geweten hebben wat ze moesten doen en denken, maar hem missen ze juist! Johannes vertelt hoe Hij hun leven binnentreedt. Hij is er ineens en zijn eerst woord luidt ‘Vrede!’ ‘Nu niet langer getreurd, je moet erop uit. Je moet de mensen hun zonden gaan vergeven!’ Johannes beschrijft de bezieling van de leerlingen als de drang om te vergeven. Het kwaad in de wereld, het gruwelijke kwaad dat leidde tot de moord op Jezus, dat moet bestreden worden en dat doe je door te vergeven. Vergeving is het sleutelwoord dat gesloten deuren opent. Hun eerste woord moet er een van genade zijn. Dan zullen zij zelf bevrijd zijn. Johannes suggereert dat het kwaad in de wereld voortkomt uit schuld. De mens die zich klein en schuldig voelt brengt een boze wereld tot stand. De mens die zich bemind weet, bouwt aan een stad van vrede. Wie anderen van harte vergeeft, opent zijn gevangenis en danst in de wind. Als we onszelf dat geluk toch eens zouden gunnen om vergevend door het leven gaan! Natuurlijk mogen we iets verwachten van onze levenspartner en kinderen, en eisen stellen aan anderen. We mogen voor onszelf opkomen. Maar we moeten tegelijk vergeven; in de ander het goede blijven zien; hem niet vereenzelvigen met zijn kwade trekken. We  moeten hem helpen toekomst te scheppen.

TUTU

Het mooist heb ik dat wonder zich zien voltrekken in Zuid-Afrika. Desmond Tutu, de nu ruim 80 jarige emeritus aartsbisschop, was opgegroeid als tweederangs mens tijdens de apartheid. Daarover zei hij eens: ‘Toen de missionarissen in Afrika kwamen hadden zij de bijbel in hun hand en wij hadden het land. Ze zeiden: “Laat ons bidden.” We sloten de ogen. Toen we ogen open deden hadden wij de bijbel in de hand en zij hadden het land.’ Een andere uitspraak: ‘Als een olifant met zijn poot op de staart van een muis staat, en jij beweert dat je neutraal bent, dan zal de muis jouw neutraliteit niet erg op prijs stellen!’ Na afschaffing van de apartheid, was het land door diepe wonden verdeeld. Tutu wilde geen gerechtigheid die in wraak eindigt, maar een die tot verzoening leidt. Hij zat de waarheidscommissies voor. ‘Mijn menselijkheid zit vast aan de jouwe want menselijk kunnen we alleen samen zijn!’ Hij zei ook: ‘Zonder vergeving geen toekomst.’ Onlangs was Tutu nog op de Nederlandse televisie te zien bij Toine Huys. Er zat jong volk om hem heen en hij drukte hen op het hart: ‘Geloof dat deze wereld een betere wereld kan worden. God kan jou gebruiken om de wereld te maken zoals Hij bedoeld heeft.’ Gods vrede begint met vergeving!

1 APRIL

Lieve kinderen. Afgelopen week was het 1 april, op tweede paasdag nog wel! De vriendinnen van Anna hadden een grap bedacht. Op de computer van Freek hadden ze een brief gemaakt. Erboven stond het logo van de basisschool Er in stond dat Anne zulke goede cijfers had gehaald met de Cito-toets dat ze maandagmiddag op school uit handen van de burgemeester het gouden ezeltje in ontvangst mocht nemen. O ja, er stond ook nog in, dat ze het geheim moest houden want het kwam in de krant. Als ze verhinderd was moest ze zaterdag tussen 4 en 5 uur naar een bepaald nummer bellen. De brief ging in een enveloppe en viel zaterdag bij Anne in de bus. Diezelfde middag belde Anne het geheime nummer. De broer van Freek nam op en zei: ‘Met het gemeentehuis!’ ‘Hallo’, zei Anne bedeesd, ‘Ik heb vanmorgen mijn enkel gebroken en ik lig in het ziekenhuis. ‘Dan komen we de onderscheiding toch naar het ziekenhuis brengen’, zei de broer van Freek met een diepe stem. ‘Ik lig op afdeling 11!’ riep Anne nog. ‘Kamer 51!’ Op afdeling 11 werkte de tante van Anne. Dus op maandagmiddag 1 april stonden drie vriendinnen met een zilverpapieren ezeltje op afdeling 11 van het ziekenhuis. Bij de balie vroegen ze naar Anne. De tante verscheen en zei: ‘Die is hier niet maar ik moest jullie de groeten doen en zeggen: Bè, 1 april!’ Ze haalde een fototoestel te voorschijn en maakte een groepsfoto. Later hebben ze er hartelijk om gelachen. Soms is het maar goed als je een ongelovige Thomas bent!