De kerken kregen het verzoek om zondag 15.00 uur de klokken te luiden om mensen te herinneren aan de klimaatconferentie, die onlangs in Kopenhagen werd gehouden. Inmiddels kennen wij het resultaat en weten wij dat er niet is uitgekomen wat de wereld zou willen: het terugdringen van de CO2-uitstoot. Er was nog geen goed klimaat onder de deelnemers om de partijen op één lijn te krijgen. De arme landen verweten de rijke landen dat ze te weinig rekening met hun hielden en de rijke landen waren ook niet gevrijwaard van een do-ut-des-houding (ik geef opdat jij geeft). Een ding werd duidelijk: het luiden van de klokken kan een ludiek gebaar zijn, maar zelfs als klokkenluider konden zij niet het gewenste resultaat bereiken.
Toch is het ook boeiend om stil te staan bij het klimaat waar wij te maken hebben rondom de kerstdagen. Er is allang iets aan broeien met al die kerstconcerten, kerstpakketten en andere bezigheden. Maar nu gaat het helemaal gebeuren, nu mensen druk bezig zijn om het in huis gezellig te maken. Dat hoort er gewoon bij. Misschien staan wij daarbij te weinig stil staan bij de gedachte dat voor een aantal mensen de meest gezellige dagen ook de moeilijkste dagen zijn. Ook dat is een realiteit. Zou Maria en Jozef zich zo ook niet gevoeld hebben toen er geen plaats voor hen was in de herberg. Maar later werd het voor hun anders toen herders een bezoek aan hun brachten in de stal.
Kerstmis in onze tijd heeft alles met sfeer te maken, maar niet altijd met realiteit. Je loopt het gevaar kitscherig over te komen. Op school werd aan kinderen de vraag gesteld: waar denk jij dat het kerstkindje in onze kerk van gemaakt is. De een dacht van steen, de ander van piepschuim. Twee verschillende benaderingen van hetzelfde geheim van Jezus' geboorte. Het ene materiaal is duurzamer dan het andere. Maar ook kwam ter sprake waarom het voor rijke mensen moeilijker is dan voor arme mensen. Het antwoord luidde: arme mensen hebben meer tijd. Een prachtig antwoord. Arme mensen zijn blij dat ze zich met het wezenlijke van het bestaan bezig kunnen houden. En het geloof blijkt daarbij een bijzondere kracht. Rijke mensen hebben door hun overvloed het vaak zo druk met allerlei verplichtingen dat ze niet aan het wezenlijke van het bestaan toekomen. Twee verschillende klimaten bij mensen, levend in dezelfde tijd.
In de kerk proberen wij onze parochianen in aanraking te brengen met Jezus, zoals hij vanuit de Heilige Schrift, aan ons is geopenbaard. Op dit kind in al zijn kleinheid en kwetsbaarheid ligt een goddelijke belofte. In kerstgezangen wordt dit ook bezongen: het is geboren, het goddelijk kind. Maar ook in gebed en lezing wordt dit overgebracht: vrede op aarde aan alle mensen van goede wil. Zoals wereldleiders niet in staat waren mensen op een lijn te krijgen, zo is er ook bij ons als christengelovigen niet altijd een klimaat om achter hetzelfde geloof te staan: dat Jezus werkelijk Zoon van God is. Het wonderlijke van de eredienst is dat wij die sfeer toch proberen in te ademen en daaruit ook een vreugde willen putten die het menselijk samenzijn overstijgt. We mogen ervaren dat God naar ons toegekomen is en ons wil ontmoeten in de komst van Jezus. En dat Hij ons bij de hand wil nemen om te bouwen aan een nieuwe wereld, waarin mensen en schepping tot hun recht kunnen komen. Er van dromen is al mooi, er aan meewerken is een gebeuren waar Gods zegen op moet rusten. In die zin wens ik u, namens de kerkbesturen, mooie kerstdagen toe en een gezegend nieuwjaar.