Wie wil mijn leerling zijn?

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

In Duitsland wordt volgende legende verteld. In het jaar 1435 reed Prins Albrecht uit de stadspoort van Straubing en zijn blik viel op het volgende vers dat een onbeholpen hand met krijt op de muur geschreven had: ‘Ik draag kruis en lijden en ik schrijf dit met krijt en wie geen kruis en lijden heeft, die vege deze verzen uit.' ‘Veeg ze uit', zei Prins Albrecht tegen zijn knecht, ‘want ik ben gelukkig en zonder leed'. Hij was juist getrouwd met een wondermooie prinses. ‘Dat mag u niet doen', zei de knecht, ‘want niemand is zonder kruis of lijden'. Maar ondertussen begon hij gehoorzaam de verzen uit te vegen.
Op dat ogenblik kwam een ruiter door de stadspoort en riep: ‘Prins Albrecht, men heeft uw mooie vrouw verdronken in de rivier.' Toen werd prins Albrecht bleek en gebood de knecht: ‘Ga en schrijf de verzen opnieuw en niemand zal ze meer uitvegen, ik heb mijn kruis en lijden'.
In deze legende is de menselijke ervaring vastgelegd dat niemand zonder kruis is.

In het evangelie van vandaag zegt Jezus: ‘Wie mijn leerling wil zijn, die verloochene zich zelf en neme dagelijks zijn kruis op'. In deze woorden is het wezenlijke van de navolging van Jezus vastgelegd.

Het woord ‘zelfverloochening' klinkt niet goed meer, het is in tegenspraak met onze diepste verlangens naar een goed en gelukkig leven. Zelfverwerkelijking is het modewoord, niet zelfverloochening. De reclame laat ons altijd jonge, gezonde, mooie mensen zien, de ouderdom wordt weg geschminkt en de dood wordt ver-drongen. Voor pijn zijn er pillen en lastige mensen gaan wij uit de weg. ‘Jezelf verloochenen', ‘je leven verliezen', deze woorden roe-pen ook bij ons een innerlijke weerstand op. En toch, dit hard -klinkend woord van Jezus is in werkelijkheid niet zo levensvreemd. Een echte sportman moet zich veel ontzeggen, een student moet veel opofferen om zijn doel te bereiken, ouders moeten veel kunnen prijsgeven om een mooi gezinsleven op te bouwen. De maatschappij heeft nog altijd mensen nodig die hun leven willen verliezen voor gehandicapten, zieken en stervenden.

Nee, je leven verliezen is nog niet zo levensvreemd. Eigenlijk mogen wij leven omdat onze ouders een stuk van hun leven hebben willen prijsgeven. Wij ervaren vaak levensgeluk in de mate dat anderen zich voor ons hebben willen opofferen. Wij ontvangen vergeving omdat anderen niet op hun rechten blijven bestaan. Uit de dood, komt het leven.

Jezus heeft het lijden niet gezocht, het begon bij de afwijzing van zijn levensweg; het kruis dat Hij te dragen had, was het logisch gevolg van zijn levenswijze. Zo hoeven wij het kruis ook niet te zoeken, maar als wij moedig Jezus volgen op zijn weg van dienst-baarheid, dan zullen wij ook dagelijks het kruis ontmoeten. Ons leven zal dan misschien heel anders verlopen dan wij het gepland hebben, maar wij zullen dan ervaren dat het onvoorziene, dat steeds weer onze plannen zal doorkruisen, niet levensverlies met zich meebrengt maar levensvolheid. Eigenlijk worden wij pas echt mens door het lijden geduldig te dragen en het moedig met anderen mee te dragen. Lijden is vaak de schaduwzijde van de liefde. Wie niet liefheeft blijft een egoïst, ik zou bijna zeggen: een onmens. Lijden is maar één kant van de navolging, binnengaan in de heerlijkheid is de andere kant, de blijvende kant. Want wie zijn leven verliest, zal het winnen, dat bewijst ons reeds het dagelijkse leven. Door je leven voor anderen te geven, word je niet armer, als je dat doet ‘omwille van Hem', die ons op deze weg is voorgegaan. En wat nog veel belangrijker is: Jezus zelf staat daar borg voor, zo alleen komen wij tot de volheid van het leven.