Evangelieprikje (2007)

Gisteren was ik toevallig in de O.L-Vrouwkathedraal van Antwerpen, heel even maar, tussen de boekenbeurs en de Proms in. Ook al had de nacht daarvoor goed gestormd in ons vlak landje, geen haar op mijn hoofd die er aan dacht te twijfelen aan de degelijkheid van dit gebouw. Waarom zou ik ook? Het is een prachtig werk, stevig gebouwd dat al heel wat verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt. Ook al zijn er kerken en kathedralen verwoest (er zijn er ook heel wat gespaard gebleven), toch leek die kathedraal waar ik gisteren alweer in overweldigd werd onverwoestbaar te zijn, iets van eeuwigheid in zich te dragen. Dat moet ook zo geweest zijn met de tempel te Jeruzalem. Het joodse volk was al enkele keren platgelopen, maar ondanks al die vreemde bezetters, bleef de tempel overeind. Het hoeft ons dan ook niet te verwonderen dat wanneer de tempel verwoest is rond 70 er veel meer gebeurd is dan het neerhalen van wat stenen. Er werd met dit neerhalen ook verwoestende psychologische oorlog gevoerd. We zien het nu ook gebeuren in bepaalde kerken die een andere bestemming krijgen. Mensen die daarin gedoopt, gevormd of gehuwd zijn, zien dat meestal met lede ogen aan. Er verandert van alles in dit leven, maar die kerk bleef gelijk, een vaste waarde, iets waar de mensen dus aan vasthouden. Verbazingwekkend is trouwens dat wanneer er protest komt niet zelden ongelovigen het protest steunen.
Een mens houdt van zekerheden, van burchten waar men kan schuilen en waar men beschermd is tegen die soms vreselijke buitenwereld. Zo zijn er in onze vaderlandse geschiedenis heel veel mensen geweest die gedacht hebben dat de Kerk onverwoestbaar was in Vlaanderen. Ze hebben, vaak met heel veel pijn, moeten zien hoe dit niet waar leek te zijn. Je leest dan: de grote verhalen slaan niet meer aan ... Want niet alleen de Kerk ook het socialisme en het communisme weten dat ze niet onmisbaar zijn ... Is het waar dat de grote verhalen verwoest zijn? Volgens mij niet, het is volgens mij zelfs niet waar dat ze niet meer aanslaan. Ondanks vervolgingen, beeldenstorm, scheuringen, ... wordt het evangelie vandaag nog altijd verkondigd. De kern van het evangelie is volgens mij dan ook onverwoestbaar, maar terzelfdertijd heel broos en kwetsbaar. Wat verdwijnt zijn de verschijningsvormen van die boodschap. We moeten ons geloof niet bouwen op de fundamenten van een kathedraal, hoe goed en stevig die ook kunnen zijn. We moeten ons in deze snel evoluerende tijd niet vastklampen aan een kerkelijke leer die deels ook mensenwerk is en die we dus eigenlijk niet het statuut van onveranderlijk of onfeilbaar mogen geven. Het gaat om de kern van het evangelie en die kern moet het niet hebben van een verkrampt vasthouden aan iets, veelal uit angst. Neen, het evangelie daagt ons uit om op elke plaats en in elke gelegenheid te actualiseren wat geloven in die God van Jezus van Nazareth betekent. Ik meen dat het dat is wat wij vandaag kunnen leren uit het evangelie: alles wat menselijk is kan vergaan, maar het ultieme liefdesaanbod van God blijft overeind. Meer dan op mensen moeten wij ons leven funderen in die liefde die God ons heeft toegezegd in Jezus Christus. Vanuit die optiek is het evangelie van vandaag, dat op het eerste zicht weinig Blijde Boodschap is, toch wel duidelijk Blijde Boodschap en zelfs bevrijdend.

Maar dan nog blijft het een vreemde tekst voor ons. Spreken over het einde der tijden met al die verschrikkelijke dingen, het ligt ons niet. Het hoort ook niet meer tot de onderwerpen waarover wij graag filosoferen. Omdat we geen weg wisten met dat einde der tijden, hebben velen het dan maar toegepast op ons eigen einde, onze dood. Ik denk dat dit op zich ook niet verkeerd is, want in een mensenleven kan het er inderdaad soms zo hard aan toegaan dat je de indruk hebt dat je ganse leven verwoest wordt. Maar ik meen dat het ook meer is ...

Merk ook op hoe Jezus ons waarschuwt voor mensen die ons valse zekerheden willen aanbieden. Wie net als ik naar de boekenbeurs geweest is, weet dat het aanbod in de sector religie en esoterie bijzonder groot is. Religieuze boeken, vooral boeddhistische, ze lijken erg in trek. De mens die de Vader buitengezet heeft in zijn leven of erger nog vermoord heeft, gaat op zoek naar goedkope vervangingen die weinig persoonlijk engagement vragen. Maar wie in de supermarkt van zingeving van hier en daar wat meepikt, loopt het risico dat het eindresultaat niet te slikken is en uiteindelijk geen houvast biedt. 's Avonds heb ik dan wel zitten meezingen met "Music", maar ik hoop dat John Miles toch niet zijn ganse leven gebouwd heeft op muziek hoezeer die hem ook al door de problemen van het leven gegidst heeft.    
"God ziet je graag", dat is Christus u en mij komen vertellen. Wie dit evangelie verkondigt, zal wel een echte profeet zijn. Als men echter begint met eisen te stellen vooraleer je die liefde ontvangt, besef dan maar dat je met een valse profeet te doen hebt.

Geen enkel teken op hemel of aarde kan ons angst aanjagen, zelfs de meest verschrikkelijke dingen niet, wie heeft zo'n vertrouwen of geloof? We zijn toch maar mensen en we vertrouwen toch in eerste instantie op onszelf en anderen? Inderdaad, en daar is niks op tegen maar weet dat wanneer dat alles dreigt ineen te vallen, als onze wereld instort, dat we altijd mogen terugvallen op het geloof van de eerste leerlingen. Het is niet toevallig dat de grootste klep van dat groepje leerlingen "Rots" noemt ... Blijf dus ondanks alles, vertrouwen op het geloof, de Rots in de branding ... Laten we samen bidden dat ons geloof in die zin groeit, verstevigt en verdiept wordt ...