Vredeszondag (1998)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 198 niet laden

PROFEET AMOS


Voor deze preek heb ik vooral gekozen voor de eerste lezing van vandaag. De oudtestamentische profeet Amos 1egt daarin de vinger op de rotte plekken in de samenleving en prikt de schone schijn door. In krachtige bewoordingen probeert de profeet Amos zijn volksgenoten duidelijk te maken: jullie zijn in jullie leven van alledag elkaar niet tot zegen, jullie houden elkaar daar niet in leven; integendeel! Scherp hekelt hij de scheefgegroeide machts- en bezitsverhoudingen. Hij klaagt de verloedering aan, het onrecht dat de heersende klassen bedrijven. Amos' verkondiging is hierop gericht: hij wil het visioen, de droom van de nieuwe samenleving wakker houden; een rijk van God, waar de ene mens zich niet verrijkt ten koste/ van anderen, waar geen onderdrukking, onmondigheid en armoede voorkomen. H:ij stelt de gewetenloosheid van de godsdienstige leiders aan de kaak, die haaks staat op de liturgie waarin zij voorgaan. 'Ik haat, ik veracht uw feesten, Ik kan uw samenkomsten niet luchten', zegt God door zijn profeet (5,21). God laat zich pas vinden, als mensen elkaar tot hun recht laten komen. Daarnaar moeten zij in hun leven van alledag handelen. Dan - maar ook alleen dan - zullen zij een zegen zijn voor elkaar en voor andere volken

DE WEG VAN JEZUS

Zusters en broeders. Overal waar mensen dit doorzien en hun leven durven te veranderen,'het" niet meer 'nemen', is een signaal van de nieuwe samenleving. Daar wordt aan vrede gewerkt. Het is de enige weg die naar de overkant leidt. Het is een betrouwbare weg. Want het is uiteindelijk de weg van Jezus en van veel anderen. Het is tegen Gods bedoelingen als mensen elkaar bedreigen met vernietiging. Alleen mensen die elkaar in leven houden, brengen werkelijk vrede. Helaas staan er nog te veel mensen aan de kant. Daardoor klinkt onze stem nog niet genoeg door waar ze gehoord moet worden. Ook veel christenen zwijgen nog en nemen een afwachtende houding aan. Zij vertrouwen waarschijnlijk meer op het gezegde: 'Wie vrede wil, bereide zich voor op de oorlog' dan op Gods woord: 'Slechts wie de vrede nastreven, zullen haar oogsten'. Om dat vol te houden hebben wij andere mensen nodig. Mensen met wie wij de droom van vrede kunnen dromen. Mensen met wie wij gevoelens van hoop en teleurstelling van blijdschap en kwaad-zijn kunnen delen. Zeker, de harde feiten van onrecht en oorlogszucht lijken haast onaantastbaar. Maar er zijn steeds wéér en steeds méér mensen die verkeerde ontwikkelingen aan de kaak stellen. Zulke mensen zijn tekenen van hoop.

RATMUND HUNTHAUSEN (Amerikaanse bisschop)

Ik eindig met een verhaal dat ik kortgeleden las. De eerste Amerikaanse bisschop die zich uitsprak tegen de toen toenemende atoombewapening, Raymund Hunthausen, aartsbisschop van Seattle, stond op Aswoensdag 1982 in de St.-James kathedraal. Hij keek in de richting van de kernrakettenbasis, twintig mijl verderop. In de donkere, volle kerk begon hij heel zacht te spreken. Hij vertelde een kinderverhaal. Dat verhaal gaat over een zwarte mees, die aan een witte duif vraagt hoeveel een sneeuwvlok weegt. 'Niets meer dan niets', zegt de duif. 'Dan moet ik je een wonderlijk verhaal vertellen', zegt de mees. 'Ik zat op de tak van een dennenboom, bij de stam, toen het begon te sneeuwen. Nee, niet erg, geen woedende sneeuwstorm. Nee, meer als een droom, zonder te verwonden en zonder geweld. Omdat ik niets te doen had, telde ik de vlokken die zich geruisloos nestelden op de takken, de twijgen en de naalden van mijn tak. Hun aantal was zegge en schrijve 3.741.952. Juist toen de 3.741.952ste vlok op die tak neerdwarrelde - niets meer dan niets, zoals jij mij zei -, begon de tak opeens te kraken; hij brak af en viel op de grond'. 'Misschien', besloot de bisschop zijn verhaal, 'misschien missen wij nog maar één stem om in onze wereld vrede af te roepen!'