Vierde zondag van de advent (2000)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 201 niet laden

Twee heel aparte vrouwen: Elisabeth en Maria, twee bewogen levens twee moeders die heel wat om hun zoons geleden hebben. Elisabeth was al over de leeftijd om nog kinderen te krijgen. Ze was onvruchtbaar en dat was in die cultuur een grote ramp. Kinderen baren voor de man, dat was de eerste taak voor de joodse vrouw, de rest was minder belangrijk. Geen kinderen kunnen krijgen werd in die tijd vaak gezien als een straf, in elk geval als een schande.
Maria was waarschijnlijk een jong meisje van 18-20 jaar, maar zij was al zwanger voor ze getrouwd was. De ouderen onder u weten nog wel hoe dat vroeger ook hier een enorme schande was. In de joodse belevingswereld was dat nog veel erger.
En als je naar hun kinderen kijkt, dat hebben ze het niet best met hen getroffen. Het klinkt misschien vreemd, want Johannes en zeker Jezus horen bij de hoogste heiligen. Dat geldt voor ons, maar niet in die tijd voor hun moeders. We zijn een beetje opgegroeid met het idee dat Elisabeth en zeker Maria precies wisten wat er aan de hand was, dat God namelijk door hen werkzaam was. Achteraf was dat misschien wel duidelijk, op dat moment hoogstwaarschijnlijk helemaal niet.
Dat joch van Elisabeth trok de woestijn in, en het is niet zo moeilijk om daar een bezorgde moeder bij te bedenken. Hij werd boeteprediker, met aanhangers maar ook tegenstanders. Hij ging zelfs tegen de koning tekeer. Jongen wees toch voorzichtig. Hij moest boeten voor zijn brutaliteit en werd gevangen genomen. En in een dronken bui van de koning werd hij vermoord. Het zal je kind maar zijn.
En met dat joch van Maria ging het al geen haar beter. Tot zijn dertigste leek er niets aan de hand te zijn, maar toen ging hij zijn neef achteraan: eerst de woestijn in. En later werd hij ook prediker, met voorstanders en tegenstanders en het mondde uit in de doodstraf. Het zal je kind maar zijn.
Twee moeders, die heel veel verdriet om hun kinderen gehad hebben. Twee moeders die niet wisten wat wij nu weten en geloven.
"Zalig zij die geloofd heeft dat tot vervulling zal komen wat haar vanwege de Heer gezegd is", hoorden we in het evangelie Elisabeth zeggen tot Maria. Dat zijn typisch woorden achteraf, Elisabeth in de mond gelegd. Ze waren beide ongetwijfeld heel gelovige vrouwen. Ze stonden midden in de joodse traditie, ze geloofden in God, ze geloofden dat God een messias zou sturen, maar ik denk niet dat zij zelf beseft hebben dat hun zoons messias en voorloper van de messias waren. Maar in de joodse traditie geloofden zij waarschijnlijk wel dat God ook door negatieve dingen iets goeds teweeg kan brengen, de geschiedenis van het joodse volk kent daarvan vele voorbeelden.
Die woorden van Elisabeth zijn veel meer bestemd voor de volgende generatie gelovigen, voor ons dus ook. Zalig ben je als je geloven kunt dat tot vervulling kan komen wat de Heer beloofd heeft: zijn koninkrijk op aarde, waaraan Johannes en Jezus een eerste aanzet gegeven hebben en dat de volgende generaties, en wij dus ook, verder moeten uitbouwen.
Zalig als je daarin geloven kunt en ook naar dat geloof leeft en handelt. Als dat onze levenshouding is, dan kan het terecht kerstmis worden, niet alleen de komende dagen, maar ook de rest van het jaar.