Vertrouwen en solidariteit (2009)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 554 niet laden
Wat een feest wanneer zij daar, in het West Afrikaanse land Siërra Leone, zelf mogen bepalen wat zij verbouwen en de vruchten van het werk/oogst mogen genieten. Wat een feest wanneer zij mogen leven tot hun levensdagen vervuld zijn. Wat een feest wanneer zij vredig en gelukkig mogen wonen in huizen, die zij met eigen hand hebben gebouwd, onbedreigd door graaiende grootmachten. Wat een feest wanneer zijzelf kunnen werken aan het verbeteren van hun leefomstandigheden, zodat hun kinderen niet meer voortijdig sterven. Wat een feest wanneer zij hun kinderen naar school kunnen sturen en zo aan een betere toekomst werken en de spiraal van honger en armoede doorbreken.

Hoe gelukkig zijn wij hier in Nederland, in Heerlen, wanneer wij die mensen in Sierra Leone in dat proces nabij kunnen zijn, solidair naast hen staan, om hun idealen te verwezenlijken. Hoe gelukkig zijn wij, wanneer wij zien, dat zij daar zelf wel degelijk in staat zijn, en krachtige voortrekkers hebben, om hun levensomstandigheden te verbeteren.

Ja, wat een feest zal dat zijn voor hen! Maar zover is het nog niet. Het is nog altijd een droom, die nog niet verwezenlijkt is. De realiteit van hun leven is hard. De levensverwachting in Siërra Leone is 40 jaar. Kindersterfte is 316 op 1000; een op de drie kinderen sterft voordat zij de volwassen leeftijd halen, en de helft daarvan is zuigeling. Het zijn schrikbarende cijfers; als ik nu even een stilte laat vallen, voelen we misschien de pijn en het verdriet dat ouders daar moeten hebben. Ja, de werkelijkheid van hun leven is hard, heel hard.

Toen ik, bijna 50 jaar geleden, naar Afrika vertrok voor de eerste keer, had ik ook een droom. Ik had een koffervol ingrediënten (in 12 jaar bijeen vergaard) om de blijde boodschap te brengen. Wij zouden hen uit de ellende halen, de beschaving brengen, Ik werd gesteund door een heel thuisfront in Nederland, die geld verzamelde in knikkende engeltjes, en postzegels, zilverpapier en flessendoppen spaarde. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn, laat het maar aan ons over om Afrika te redden, dachten we toen. Onze missionarissen, de paters, zusters en broeders, zouden het wel klaren. En zij hebben heel veel goed gedaan, deze missionarissen, daar neem ik niets van terug.... en doen het nog.

Maar ik heb sindsdien veel geleerd mijn ogen zijn open gegaan. Ik heb ontdekt dat Afrika zichzelf kan redden. Ik heb ontdekt waar hun armoede vandaan komt. Zij hebben rijkdommen (SierraLeone bij voorbeeld is eigenlijk een rijk land, met vruchtbare grond en diamanten in de bodem), maar hun rijkdom verdwijnt grotendeels in de zakken van graaiende buitenlandse bedrijven, die onder één hoedje spelen met corrupte regeringsleiders. Hun rijkdom komt niet ten goede aan de mensen zelf, een ander gaat ermee strijken.
Ik heb ook ontdekt dat zij krachtige capabele mensen hebben, die hier iets aan kunnen/willen doen, mannen en vrouwen die zich willen inspannen om de situatie te verbeteren. Ik heb hen ontmoet, jonge mannen en vrouwen uit de YCS studentenbeweging, geen carrièrejagers maar mensen, die bereid zijn om zich volledig in te zetten voor hun volk en hun land.

En het is mijn heilige overtuiging, dat missie anno 2009 betekent: wij blanken uit het westen moeten bescheidener worden; wij moeten áfleren te denken dat alleen wij westerlingen hen kunnen helpen en dat zij daar, zonder ons, niets kunnen.
Wij moeten áánleren om naast deze krachtige mensen te gaan staan, in vriendschap en solidariteit, aan hen het initiatief te laten, en hen daarin te steunen.
Enkele van deze capabele mensen hebben we deze week in ons midden, Nog steeds met argwaan bekeken door de Nederlandse ambassade die zeurde om hun een visum te geven, Gladys Brima en Sheku Sesay, uit Siërra Leone. Met onze Vastenactie campagne willen wij naast hun organisatie gaan staan, Women's Partnership for Justice and Peace, en hun vertrouwen geven i.p.v. wantrouwen.

Wij willen hen ondersteunen bij hun inspanning om hun droom te verwezenlijken. Hun middelen aan de hand doen om hun kinderen/dochters op te leiden.... en een grotere rol te laten spelen in de toekomst van hun land, om te zorgen dat hun kinderen niet sterven en dat mensen hun leven vol mogen leven tot op hoge leeftijd. De eerste lezing eindigde met deze woorden: 'Zij en hun nakomelingen zullen gezegend zijn door Jahweh.' Mag ik zeggen: Dat God met hen is, zullen zij ervaren, als wij met hen zijn?