1e zondag in de veertigdagentijd B

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
Dit maakte Noach mee in zijn tijd: Jahwe, de ene God, werd niet meer aanbeden, en zijn geboden werden niet meer onderhouden. In plaats daarvan hangt men allerlei afgoden aan, en de normen van vroeger tellen niet meer. Zo'n waardenverlies op grote schaal moet wel slecht aflopen, denkt Noach. Een wereld die overspoeld wordt door het kwaad, gaat vroeg of laat kopje onder. En dus bouwt Noach een ark om te overleven en daarna opnieuw te kunnen beginnen.

Met andere woorden: als je iets dreigt te overkomen, als je dreigt te verdrinken in zorgen of verdriet, en je denkt ‘zo kan het niet langer', of als het water je tot de lippen stijgt, onderneem dan iets, doe iets, zoals Noach.

In dit verband vertel ik u een veelzeggend verhaal over drie kikkers. U weet zelf wel hoe kikkers moeten springen om rond te komen. Zo waren er eens drie van die kikvorsen die nogal rare sprongen maakten, van hot naar her achter de vliegjes aan. Op een zeker moment - ze leefden bij een boerderij - sprongen ze zo uitbundig uit de band dat ze samen in een grote blinkende stalen melkbus vielen die nog half vol melk was. Daar lagen ze dan in het halfdonker, en ze proefden goed dat het niet gewoon water was, waarin ze steeds zwommen. Ze proefden gevaar, levensgevaar. ‘Dit is het einde', jammerde de eerste kikker. ‘Hier komen we nooit meer uit'. Hij stak zijn voorpoten radeloos in de lucht,... en verdronk. De tweede kikker was geloviger. Hij zei: ‘God zal ons er wel weer bovenop helpen; die laat zijn kikkers nooit in de steek'. Hij vouwde vroom zijn voorpootjes kruiselings voor de borst,... en verdronk. De derde kikker wist niet wat hij moest beginnen, maar vanuit een diep gevoel voor lijfsbehoud begon hij te spartelen en te spartelen, totdat hij niet meer kon. Maar juist toen voelde hij iets zachts, wat vastigheid onder zijn achterste: vanaf de kluit boter die hij bijeengesparteld had, kon hij uit de melkbus springen. Vrolijk en blij begon hij een nieuw leven.

Blijven spartelen dus, luidt de moraal. Dan krijg je weer vaste grond onder de voeten. Dan zie je weer licht. Of, zoals de Bijbel zegt: dan gaat het water weer zakken; dan breken de wolken, en zie je de regenboog. Het leven krijgt weer kleur.

Het verhaal over Noach, de ark en de regenboog wil ons leren dat het er soms op lijkt dat onze wereld in elkaar stort, dat de toekomst wordt afgesneden. Maar dan moet je blijven volhou-den en geloven dat er eens een dag zal aanbreken waarop je op¬nieuw durft en kunt beginnen. God laat je nooit voorgoed in de steek.

In de woestijn heeft Jezus moeilijke dagen doorgemaakt, een crisis doorgemaakt. Maar Hij vocht zich erdoorheen, en Hij wist: God laat Mij niet in de steek; ik moet doen wat Hij van Mij vraagt. En dus trok Hij het land in, en riep de mensen op tot bekering. Een moeilijke opdracht, die Hij toch aandurfde.

Je niet bij ontmoedigende feiten neerleggen, maar je idealen hooghouden en ervoor knokken, dat is wat we vandaag mogen lezen in de verhalen uit de Schrift...