Velen zullen meteen zeggen: ja maar, Jezus was geen gewone mens, en ook dat is waar, ook dat mogen we niet vergeten, maar dat neemt niet weg dat hij op de eerste plaats in alle opzichten een gewone mens was, zoals u en ik. Juist als ieder van ons had hij eten en drinken nodig, juist als wij moest hij nu en dan naar de wc. Juist als wij had hij emoties, hij kon bang zijn, denk maar aan zijn doodstrijd in de hof van Olijven, hij kon kwaad zijn, ook dat vinden we verwoord in de evangelieverhalen. En we mogen er vanuit gaan dat hij juist als wij zijn twijfels en onzekerheden gekend heeft.
Jezus was gewoon mens met de mensen, en dat wilde hij ook zijn: dat onderstreepte hij door zich te laten dopen door Johannes. Die preekte een doopsel van bekering: verbeter je leven, ga leven volgens Gods bedoelingen en laat je niet leiden door puur menselijke overwegingen.. En de mensen van goede wil die zich door hem lieten dopen maakt met die symbolische handeling duidelijk dat ze een nieuw begin wilden maken, dat ze Gods wegen wilden gaan. En Jezus zei niet: dat gaat wel op voor de anderen maar niet voor mij, nee, hij voelde zich helemaal niet verheven boven anderen. Hij was mens met de mensen, en juist als iedere andere dopeling zei hij: ik wil de weg van God gaan. En die weg van God heeft heel zijn verdere leven getekend.
Voorzover we hem kennen uit de evangelieverhalen heeft hij zijn leven lang gekozen voor de gewone man, niet voor de hoogwaardigheidsbekleders van zijn tijd, daar lag hij juist mee overhoop, die werden zijn dood. Zijn leven wordt getekend door solidariteit met de kleine man, met de verschoppelingen van zijn tijd, zondaars en tollenaars, met hen die buiten spel stonden door ziekte of gebreken. Zo ging hij de weg van God, zo maakte hij Gods bedoelingen waar. De stem die bij zijn doop uit de hemel klonk was een soort bevestiging ervan: jij bent mijn lieveling, mijn zoon, in jou heb ik welbehagen.
Tot die Jezus zijn ook wij gedoopt, gedoopt met zijn geest, de geest die ons maakt tot kinderen van God, mensen in wie God welbehagen heeft. Die Jezus met die oproep tot saamhorigheid, het leven te delen, wil voortleven in elk van ons, die in zijn naam gedoopt zijn. Christen zijn heeft wezenlijk te maken met solidariteit met de kleinen en zwakken, de verschoppelingen van deze tijd. En ik denk dat je moet zeggen: alleen als we Jezus zien als mens met de mensen, als mens voor de mens, alleen dan kan hij ook in deze tijd een inspiratie zijn voor iedereen. En iedereen die zegt: Jezus is meer dan een gewone mens, heeft ook gelijk. Het feit dat al bijna 20 eeuwen zijn naam genoemd wordt heel de wereld over, dat onderstreept al dat hij meer is dan een gewone mens. De kracht die van hem uit ging toen hij op aarde rondging, die kracht gaat nog steeds van hem uit, die kracht zet nog steeds mensen in beweging. Maar er is natuurlijk nog meer. Hij wordt zoon van God genoemd, en dat zet hem helemaal apart.
Iemand die kritiek had op de huidige vorm van de passiespelen waarin Jezus dus al te menselijk was in zijn ogen, die zei: "De rol van Christus als godheid komt niet uit de verf. Christus smeekt God in het stuk zelfs om hem verder met rust te laten. Dat gaat te ver. Jezus heeft nooit getwijfeld aan het feit dat hij de zoon van God was."
Ik vind de uitspraak "dat de rol van Christus als godheid niet uit de verf komt," een heel griezelige uitspraak, theologisch denk ik ook onjuist. De Jezus die 2000 jaar geleden rondliep op aarde was geen godheid die precies alles wist, die overal goddelijke zekerheid over had. Nee, hij was een mens, juist als wij, met twijfels en onzekerheden.
Hij was wel een groot mens die ons Gods wegen voorhield en er zelf heel trouw naar leefde en handelde. Daarom mag je ook zeggen: God werd zichtbaar in deze mens, daarom was hij God welgevallig, was hij Gods zoon, een unieke mens in de geschiedenis van de mensheid, tot op de dag van vandaag.