Samen vieren 2003

Zich eenzaam voelen dat is een ellendige ervaring. Als dat gevoel al te lang doorzet kan elk gevoel van levensgeluk verdwijnen. Het kan ons overvallen bij het verlies van een dierbare of het vertrek uit ons leven van iemand waarvan we veel liefde hebben ontvangen of veel liefde aan hebben gegeven, het kan zijn na een ruzie in de familie of het neerstrijken in een onbekende omgeving. Mensen die heel oud worden krijgen vaak het gevoel dat zij steeds meer alleen op de wereld staan, omgeven door kinderen en kleinkinderen, maar stilaan niemand meer van hun leeftijd, hun gedachtenwereld. Het troostende woord van een eenling is dan niet genoeg om uit de neerslachtigheid te geraken.

Daarom hebben mensen vanouds aanleidingen gezocht om bij elkaar te komen, iets samen met velen te vieren om zo de banden opnieuw aan te halen. De koffietafel na een begrafenis heeft een belangrijke functie. Familie, vrienden en bekenden ontmoeten elkaar. Het lijkt dikwijls ondanks alles toch op een soort feest waardoor een heel stuk van het verdriet verdwijnt.

Het vieren van een jubileum is meer dan eens het begin van het herstel van verbroken familiebanden en degene die door zijn man of vrouw is verlaten kan er dikwijls heel wat nieuwe moed uit putten: je geeft elkaar een hand, een zoen, zingt samen een lied, eet samen, danst samen en de wereld ziet er dan heel anders uit.

In nieuwbouwwijken vooral ontstaat dikwijls de behoefte om eens een buurtfeest te organiseren en dat heeft een belangrijke functie: vieren doe je samen en brengt je dichter bij elkaar, haalt mensen uit hun isolement. Op heel veel plaatsen in de wereld wordt dezer dagen carnaval gevierd. De manier waarop mag dan wel sterk verschillen en men kan er een hele hoop op afdingen, maar het brengt wel mensen bij elkaar, mensen die anders te verlegen zijn om iemand een hand te geven. In een jaar valt er voortdurend wel enige treurnis te beleven en menigeen zoekt in carnaval daarvoor een tegenhanger: gek doen om het niet te worden.

We lazen vandaag van een profeet Hosea die door zijn vrouw in de steek gelaten was en die vervolgens zoekt om een soort bruiloftsfeest te vieren omdat hij tenminste God zelf nog als levensgezel heeft overgehouden. Jezus zelf nodigt uit tot feest vieren om er kracht uit te putten voor slechtere tijden.

Vieren doe je samen. Dat is niet hetzelfde als met een heleboel mensen ergens tegelijkertijd op een zelfde plaats zijn. In een kerk kunnen we met velen bijeen zijn. Toch kan het gebeuren dat iemand er heen gaat om zich niet alleen te voelen. Dat kan door , net als die profeet Hosea, Gods nabijheid hier te zoeken, maar dat is toch meestal niet genoeg. Het kan toch goed zijn dat hier iemand ook nabijheid van mensen zoekt en terecht, maar dat hij of zij naar huis gaat zonder dat iemand hem aangesproken heeft, geen hand gevoeld, met niemand samen. Dat mag toch niet gebeuren ofschoon het gebeurt. Hier dient het masker van afstandelijkheid tenslotte te worden afgelegd zoals dat op een fijn carnavalsfeest gebeurt. Hé, jij hier, leuk je te ontmoeten.

Zowel van de profeet Hosea als van carnaval valt dat te leren. Ik wens u prettige dagen.