Evangelieprikje (2009)

Er zijn tijden geweest dat gans het dorp het wel wist dat het Christus koning was, want de Chiro, die zorgde daar wel voor met een echt feest en dus een optocht en meer van dat fraais. Vandaag vieren de christenen in Vlaanderen het feest van Christus Koning in de beslotenheid van het kerkgebouw met een viering waar hopelijk de plaatselijke Chiro ook nog een plaats heeft. Die evolutie past in de veranderde situatie van de Kerk in Vlaanderen, maar is hopelijk toch meer dan dat. Eigenlijk horen we Jezus vandaag in zijn tête-à-tête met Pilatus zeggen dat zijn koningschap toch wel van een andere orde is, zelfs van een andere wereld. Ik denk dat dit vandaag nog altijd zo is, ook al is het koningschap in de meeste koninkrijken de laatste twintig eeuwen grondig veranderd.

Wie de bijbelse geschiedenis een beetje volgt, weet dat men in het eerste Testament niet direct gewonnen was voor een koning. De reden daarvoor was heel eenvoudig: er is maar één Koning en dat is God zelf. Dit is geen vreemde gedachte in het Midden- Oosten toen: in Egypte beschouwde de farao zichzelf als de zoon van de zon, van God dus. Dat betekent dus dat als er ooit een koning komt in Israël dat hij zal moeten proberen te regeren zoals God dat zou doen. Telkens wanneer een koning God welgevallig is, wordt hij in de bijbel dan ook steevast omschreven als een goede koning: David omdat hij eenheid en vrede bracht, Salomon omwille van zijn wijsheid. Het militaire van een koning is onderhuids altijd wel aanwezig, maar naar mijn aanvoelen krijgt het nooit de meeste aandacht, behalve dan die keren dat het er om gaat te tonen hoe groot Jahwe is. Ik denk dat dit een belangrijk gegeven is om het koningschap van Jezus een plaats te kunnen geven. Misschien vieren wij op het feest van Christus Koning dat we door Jezus' woorden en daden een idee krijgen van hoe de wereld er zou uitzien als God Koning zou zijn. En dan gebruiken we het woord "koning" als leider, niet als een soort ceremoniële functie. Is God dan niet democratisch? Hij wil toch dat wij inspraak hebben, God is toch geen dictator? Ik denk van niet, maar ik ben er ook van overtuigd dat democratie in veel landen dient als een buffer tegen de goestinkjes van de leiders, iets waar ik God niet zou van verdenken. Wereldleiders hebben menselijke trekjes en willen gediend worden, God wil als leider het beste voor ons en wil ons daartoe dienen, Hij wil zelfs zover gaan dat Hij ons leven wil delen, onze zonden tot de zijne wil maken. Misschien is met zo'n leider de roep om verkiezingen ietsje minder, alhoewel sommigen maar al te graag wat van de macht naar hen zullen willen toetrekken.

Jezus' koningschap is niet van deze wereld: moeten wij ons daar dan niets van aantrekken? Dat is natuurlijk een vraag die ieder voor zichzelf moet beantwoorden, maar ik denk niet dat het hier de bedoeling van Jezus is dat we de Blijde Boodschap naast ons neerleggen. Christus erkennen als koning is Hem een belangrijke gps-fucntie geven in het leven. Elke dag opnieuw moeten wij duizenden, misschien zelfs miljoenen keuzes maken, laten wij ons hierbij leiden door de gps van God? Luisteren wij naar het zachte stemmetje in ons hart dat ons aanraadt te kiezen voor het goede, voor de andere of heeft egoïsme die voorgoed het zwijgen opgelegd? Dat is de vraag die Jezus ons stelt op deze laatste zondag van het kerkelijk jaar. Jezus verwacht van Zijn volgelingen niet dat ze als militairen gaan vechten voor Hem, wel dat ze zoveel mogelijk mensen in hun liefde insluiten. Dat is het wat Hij bedoelt met "niet van deze wereld": in onze samenleving en ook toen ligt er te veel nadruk op macht en rijkdom en uiterlijke schijn. Van dat alles moet het rijk Gods het niet hebben, vaak integendeel zelfs. Het Rijk Gods, de Blijde Boodschap kan slechts doorbreken waar mensen niet vasthouden aan macht om de macht maar ze gebruiken om dienstbaar in het leven te staan. Het Rijk Gods kan maar doorbreken als wij ons zo door God bemind weten dat we meer en meer zelf weggeschonken liefde worden. Dat zijn heel mooie en dure woorden, maar het is niet ondoenbaar. Het is uiteraard niet gemakkelijk en we zullen niet allemaal even ver geraken, maar toch wie zijn leven laat leiden door het evangelie zal steeds meer de weg opgaan van "mens voor de mensen te zijn". In de ogen van veel tijdgenoten is dat dwaas. Sommigen zeggen mij recht in mijn gezicht dat het onnozel is om in het onderwijs te staan: steeds arrogantere leerlingen, geen carrièremogelijkheid, enz. ... Sommigen begrijpen niet dat het ook jezelf kan verrijken als je durft investeren in mensen. Akkoord, soms crasht die beurs ook wel eens, maar er zijn ook andere momenten, gelukkig maar en dan is er dat zachte stemmetje die je met een warme gloed vanbinnen laat weten: je bent op de goede weg. Ik hoop dat ik er nog lang mag op zijn: de weg van hart tot hart.