Bij de doop van Tim en Fokke (2006)

In onze wereld vol nieuws en communicatie moet je van goeden huize komen om het nieuws te halen. Dat is meestal weg gelegd voor gebeurtenissen die spectaculair zijn, liefst negatief en ze moeten een zekere zeldzaamheid hebben.
Voor iets dat ongeveer 530 keer per dag gebeurt, gaat dat niet op. De ruim 190000 kinderen die ieder jaar in ons land worden geboren zijn geen nieuws. Zo af en toe, als pa en ma het geld er voor over hebben, vind je ze in de rubriek van de familieberichten.

Maar ouders die meemaken dat zij vader en moeder worden, die mogen beleven dat hun relatie en hun liefde tot elkaar de basis is van nieuw leven, hechten bijna altijd groot belang aan de komst van een kind, of het de eerste is of de tweede of derde. Niet alleen voor henzelf is dat zo, maar ook voor hun ouders, de oma's en de opa's. Ook voor hen wordt het leven rijker, krijgt nieuwe momenten van geluk en ook wat zorgen als er opgepast moet worden.

De komst van een kind is, iedere keer weer opnieuw een wonder. Zelfs in deze tijd waarin sommigen spreken over "het al dan niet nemen van een kind". Zelfs met alle technische en medische ontwikkelingen die mensen kunnen helpen.... Ten diepste blijft voor de meeste mensen het nieuwe leven een wonder en een geheim. De komst van een kind is voor de ouders een onvergetelijk momenten.
Die intens menselijke beleving rond de grenzen van het leven krijgt nog een extra dimensie als de ouders ertoe besluiten om hun kind te laten dopen.

Bij de betekenis van dat dopen wilden we vanmorgen eens stilstaan nu twee ouderparen:Lisette en Richard van Asch en Susanne en Martin van der Pol hun zoontjes willen laten dopen.

We hebben een paar keer met elkaar gesproken over de doop en deze viering en we kwamen tot de gedachte dat het wel eens goed zou zijn om uitdrukkelijk bij de betekenis van de doop stil te staan.
Zoals u weet is er drie a vier keer per jaar gelegenheid tot de doop en we doen dat altijd tijdens de eucharistieviering, dus ook in de aanwezigheid van de vierende gemeenschap.
Zo doen we trouwens met alle sacramenten, vanaf het begin van het leven tot de laatste levensfase, zoveel mogelijk willen we sacramenten in het midden van de gemeenschap vieren, van doop tot en met ziekenzalving.
De diepe betekenis daarvan is, dat sacramenten allereerst tekenen zijn van leven. Waar een geloofsgemeenschap een sacrament viert mag ze voelen dat ze leeft in Gods Geesteskracht. Tegelijkertijd mogen allen die dat vieren er moed uit putten en kracht aan ontlenen voor de weg die voor ons ligt, allen die dat vieren en dat zijn dus vandaag niet alleen de dopeling en hun ouders maar ieder die hier vandaag meeviert. Sacramenten dragen bij aan de opbouw van een levende geloofsgemeenschap.

Vandaag vragen Richard en Lisette en Martin en Susanne die vragen om de doop van hun kind.
Natuurlijk stoelt die vraag op diepe menselijke belevingen, dat is zo bij ieder sacrament.
De uitwisseling over de wederzijdse ervaringen heel vanzelfsprekend, veel herkenning, en ook de nodige verschillen. Natuurlijk er is verschil als het je eerste kindje is, zoals bij Martin en Susanne, of je tweede, als bij Richard en Lisette. In hun geval krijg je al iets meer ervaring en durf in de dagelijkse verzorging .
Maar de diepe blijdschap blijft steeds: dat juist jullie samen hebt mogen bijdragen aan het wonder van het leven, de verwondering over de komst van een kind dat helemaal gezond is en dat ontzettend welkom is in jullie eigen gezin en in de kring van jullie familie is er niet minder om.
Wat blijft is ook het besef dat je eigen leven nooit meer zal zijn zoals het was omdat je vader en moeder bent geworden, meer nog dan tot nu toe weet je waartoe je leeft en werkt. Je staat immers aan de bron van nieuw leven. Je mag de weg naar de toekomst mee openen.

Als je dat op je neemt dan ben je een mens die durf heeft. Dan ben je iemand die met een zeker optimisme naar de toekomst durft kijken, ondanks de moeilijke situaties die zich zo nu en dan aftekenen, ondanks de vragen die in onze tijd op mensen afkomen.
Het fundament daaronder is dat je vader en moeder kunt zijn omdat je op elkaar aan kunt, omdat je van elkaar houdt, omdat je de liefde als drijfveer naar de toekomst hebt. Dat geldt voor je zelf als jonge vader en moeder, maar dat geldt ook voor de familie waar jullie kinderen van harte in worden opgenomen.
Kostbare menselijke ervaringen, ervaringen die een wereld mee opbouwen.
Die ervaringen, met alles wat erbij hoort is de eerste steen van het fundament waarop een sacrament kan worden gebouwd.

De tweede steen van het fundament voor de doop is jullie geloof, jullie horen bij de gemeenschap van christengelovigen. Jullie hebben destijds je jawoord aan elkaar gegeven ook voor de kerkdiewijzijn en voor God. Want God heeft betekenis in jullie leven, hij doet er toe. Precies die overtuiging brengt ons hier ook steeds opnieuw bij elkaar als gemeente van Jezus Christus: God doet er toe in ons leven.

Toen we daarover aan het nadenken gingen kwamen we op de twee lezingen uit die we voor deze viering dan ook hebben gekozen.
Die betekenis die God voor jullie heeft sluit heel nauw aan bij de menselijke ervaringen die jullie als enthousiaste jonge ouders hebt.
Een van de mooiste liederen uit de bijbel is de psalm 139 die we hebben gelezen als eerste lezing. Hij spreekt zo vol liefde en gevoel over God die ons kent vanaf het allereerste moment van ons bestaan. Als vader en moeder ons kennen, God kent ons nog meer, vanaf het prilste begin zijn we in zijn hand. Deze gedachte is misschien wel de mooiste: Dank voor het ontzagwekkend wonder dat ik ben, voor het wonder van uw werken; hoe ga ik U ter harte.
Dat kennen van God heeft niets bedreigends zoals we vroeger wel eens hoorden in de uitdrukking: God ziet U. Dat God ons kent is een kennen van liefde en als je het probeert te begrijpen kom je er niet uit..... maar God ik blijf met u bezig. Dat gaat op als je over je kind denkt, dat gaat op als je over elkaar denkt als echt paar, dat gaat op als je over jezelf denkt: God we zijn een wonder van uw werken, hoe ga ik U ter harte.

De tweede lezing is -in al zijn compactheid- een diepe boodschap over een levenshouding.
Jezus is bij uitstek de boodschapper over wat God met mensen wil. God heeft vanaf den beginne bedoelingen met mensen en met de wereld. De tijd zal komen dat hij die bedoelingen ook werkelijkheid laat worden en dan zal er geluk en vrede zijn voor iedereen.
Iedere mens zou daar wel meer van willen weten, zou van alles willen doen om tot dat werkelijke geluk en diepe levensinvulling te komen. Misschien moeten we er wel meer voor doen?
Harder bidden, meer studeren, intensiever werken? Jezus, stelt ons vandaag een kind ten voorbeeld: kinderen zijn in staat om in het alledaagse zich te verwonderen over alles wat er is. De liefde en de trouw van moeder en vader, zijn voor een kind vanzelfsprekend. Maar voor de rest kan het zich verwonderen over alles wat het tegenkomt. Het kan ongecompliceerd genieten, het durft vragen stellen over de allergewoonste dingen die dan toch niet zo gewoon blijken te zijn, dan een wonder van Gods werken blijken te zijn.
.... God we zijn een wonder van uw werken, hoe gaan we u ter harte.

Ouders die vandaag een kind laten dopen, zeggen ons daarmee in welke toekomst ze geloven en waarvoor ze zich willen inzetten. Wij die vandaag deze doop mee vieren, mogen opnieuw beleven en erop hopen hoe waar het is wat een dichter heeft geschreven: zolang God kinderen in ons midden zendt, heeft Hij zich niet van ons afgewend.

Laten we deze kinderen gaan dopen. Moge dit oerteken van geloof, hoop en liefde de kinderen, de ouders, peters en meters, opa's en oma's en ook ons allen sterken in ons vertrouwen op God. God is degene die ons hart en ons verstand kan herscheppen, ons tot zijn gemeente maakt en ons behoedt en doet leven. Moge hij zich vandaag aan ons doen kennen.