Het klinkt wat bitter als Jezus zegt: een profeet wordt overal geëerd behalve in zijn eigen vaderstad. Had Hij er misschien spijt van dat hij in zijn vaderstad had gezegd waar hij zelf zo vol van was? We weten het niet. Wat wij wel weten is: God spreekt door mensen. En juist die menselijke kant van kan een hindernis zijn om God te verstaan. Gods spreken God sprak door Jezus. Maar in zijn eigen stad kende men hem zo goed. Hij was immers de timmerman. Hij was de zoon van Maria en die en die waren broers van hem. Ze hadden hem gezien toen hij klein was. Ze kenden hem - dachten ze - van haver tot gort. Nee, God kon door hem nier spreken. Zo redeneerde men in de stad waar hij woonde. Ze geloofden niet in hem. Hij was veel te gewoon, te menselijk. Hij was niet meer dan zij. Wat verbeeldt hij zich wel? En Jezus kon er geen enkel wonder doen. Hij kon er helemaal geen goed doen.
Dit klopt ook vandaag nog. Mensen die we te goed kennen doen er her beste aan gewoon te blijven zoals wij hen kennen. Zij moeten vooral niet te groot worden. Nee, profeten zijn er niet in onze parochie. En als ze er zouden zijn dan zorgen wij er wel voor dat ze her niet zijn. Heel eenvoudig: door te denken en even later te zeggen, dat hij eigenlijk een niksnut is, een showmannetje. Wie te dicht bij ons staat moet niet boven ons uitsteken.
God werd mens. God werd té mens. Daardoor werd hij niet als profeet erkend. Hij had niet zo menselijk moeten worden. Als hij God op afstand was gebleven, dan was alles best geweest. Een profeet op afstand wordt geaccepteerd. Een profeet vlak bij ons niet. God weet daarvan mee te praten. Hij is door schade en schande wijs geworden. Hij zal wel uitkijken een volgende keer. Ja, het klonk bitter toen Jezus zei: een profeet wordt overal geëerd behalve in zijn eigen stad.
Of zou God het toch nog een keer proberen? Een profeet, een bijzonder mens in ons midden, in onze eigen stad, in ons eigen huis, iemand met wie wij dagelijks omgaan?
Maar dan moeten wij er wel voor openstaan. Dan moeten wij het wel aandurven om van alle mensen die wij kennen een soort naamlijst te maken en achter iedere naam in te vullen: deze mens zou wel eens iemand kunnen zijn met een bijzondere boodschap voor mij.
Is dat geen onzin? Zouden er mensen zijn die wij kennen, en die zo leeg zijn van zichzelf dat ze de Geest van Jezus uitademen?
Een teken dat iemand een profeet is zou kunnen zijn dat ze geen gelijk krijgen, dat men principieel - want zo heet dat - het niet met hen eens is. Want dit maakten alle profeten mee.
En een tweede teken is, dat ze niet zichzelf zoeken. Maar zulke mensen hoeven wij niet in ons midden te zoeken. Wij zijn allemaal maar gewone mensen. En dan mag niemand meer zijn dan de ander.
Of zou dat wel mogen?