Uit eerste bron

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
Het kan gebeuren dat wij gedurende twintig jaar of meer blind in iemand geloven. Vele mensen uit onze kring zeggen ons, dat ons idool niet zo integer en niet zo correct is als wij wel denken. Het mag allemaal niet helpen. Wij blijven heilig overtuigd. Totdat er plots iets gebeurt wat heel sterk ingrijpt in onze overtuiging. Onze ogen gaan open en onze wereld stort ineen.

Een dergelijk wedervaren wordt ons vandaag verteld door Lucas. Zwaar ontgoochelde leerlingen van Jezus zijn hun crisis aan het herkauwen: wij hadden gehoopt!?! Wij hadden veel in hem gezien en veel van hem verwacht. Wij waren met hem meegegaan. Wij geloof¬den in hem met onze ogen dicht. En zie, het is allemaal anders gelopen. Het is zelfs helemaal misgelopen. Er blijft ons niets meer over. Niets. Als wij de berichten mogen geloven, is heel zijn naïef verhaal voorbij en over, voorgoed. We staan met lege handen en een hart vol pijn. Nee, zo is het niet helemaal juist weergegeven. Zij stonden niet stil. Zij waren op weg. Onderweg kan altijd iets gebeuren... andere mensen zijn wellicht ook op weg. Wie weet is er niet iemand die op het ritme van hun verdriet mee komt wandelen?

En dat is nu puur bijbel: op de derde dag gebeurt altijd iets. Dat is het moment waarop iets ontsloten wordt: een hemel, een tempel, een graf. Hier zijn het ogen die opengaan. De leerlingen waren dom geweest om zo kritiekloos in het laatste journaal te geloven. Er was nog nieuws achter het nieuws! Hun vragen, hun antwoorden en hun verlangens steunden te zeer op de buitenkant der dingen. Ze hadden een beetje te goedkoop geloofd, dat hij Israël in ere zou herstellen.

In het project van zoveel glorie hadden ze zoveel geïnvesteerd, maar ‘hun ogen waren verhinderd hem te herkennen'. Dat is het kapitale punt. Zij hadden zijn woorden gehoord maar hadden ze ook zijn stilte begrepen? Ze hadden zijn optreden gezien maar hadden ze ook zijn geheim geproefd? ‘Ergens' waren ze onverstandig en hadden ze een blinde vlek Om in iemand echt te geloven zou je best bewogen worden door zijn diepste bewogenheid. Nu gebeurt dit in het verhaal.

De Schriften gaan open en... hun ogen gaan open. Waarom lieten ze zich enkel zo onkritisch leiden door de zogezegde wel ingelichte bronnen? Ze hadden er beter aangedaan hun enig betrouwbare bron te consulteren! Dat was hun blinde vlek. Nu zij de ‘vreemde man' ontmoeten die met hen een wandeling maakt doorheen hun eigen lange geschiedenis, nu stellen ze uiteindelijk de beslissende vraag: blijf bij ons. Daarop gingen ze op een avond met hem aan tafel en braken samen het brood. En nu (h)erkenden ze hem. Jezus dus toch! Geen dom verhaal, geen mislukte story.

Ons geloven heeft met dat alles van zeer nabij te maken. Als wijde media geloven, zijn onze geloofsproblemen vooral en uitsluitend kerkproblemen. Wij weten nu beter. Geloven heeft te maken met woorden die opengaan, met een tafel die gezegend wordt met nabijheid.

Met een warm hart nabijheid mogen proeven is een paasgeschenk...