Deze wereld

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
Er zijn hongerenden. Mensen zonder brood. Maar ook: mensen die snakken naar een goed woord, naar zin en kleur in een grijs en doods bestaan. Wie hen over het hoofd ziet, ziet zichzelf over het hoofd. En de Christus.
Er zijn dorstigen. Mensen op rantsoen gezet, dorstend naar recht. Wie hen voorbijloopt, loopt zichzelf voorbij. En de Christus.
Er zijn vreemdelingen. Buitenlanders in de stationswachtkamers. Maar ook mensen in mijn eigen huis misschien. Wie hen aan hun lot overlaat, verraadt zichzelf. En de Christus.
Er zijn naakten. Armen, beroofden zonder verweer. Maar ook mensen in hun hemd, teruggeworpen op zichzelf; ze moeten helemaal opnieuw beginnen. Wie hen onderuit haalt, haalt zichzelf onderuit. En de Christus.
Er zijn zieken, lijdend aan allerlei kwalen. Maar ook koortsige, verhitte mensen, bezeten soms door waandenkbeelden. Wie hen laat stikken, zal zelf stikken. En de Christus eveneens.
Er zijn gevangenen. Mannen ingesloten. Vrouwen gegijzeld door een rigide of subtiele rolverdeling. Jongeren verslaafd. Kinderen bij voorbaat kansloos. Wie hen in de steek laat, verloochent zichzelf. En de Christus.

Er zijn mensen die schreeuwen om mens te mogen zijn, aan de bak te komen, kansen te krijgen. In hun vaak toonloze stem spreekt de mensenzoon ons aan, doet hij een beroep op ons. Waar wij naar hen toe gaan zijn wij op weg naar dat rijk van hem. Het oordeel vindt niet later, ooit, plaats; maar vandaag. Wij roepen het over onszelf af.