Uitgenodigd tot feest en vreugde

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
Wat een prachtige zin staat er vandaag in het evangelie: 'Het rijk der hemelen is gelijk aan een koning, die een bruiloftsfeest gaf voor zijn zoon.' Het is de bedoeling van God om met de mensen een bruiloftsfeest te houden. In wezen is onze godsdienst een voortdurend feest om de liefde te vieren tussen God en de mensen. Daarom zingen wij ‘s zondags in de kerk: 'Dit huis is gereinigd en versierd, waar Gods gemeente bruiloft viert.' Een achtjarig meisje zei eens tegen haar moeder: 'Als ik niets had om blij over te zijn, dan zou ik geen zin hebben om op te staan.' Een gelukkig kind dat elke morgen iets heeft om blij te zijn, want een leven zonder vreugde maakt een mens ziek. Met dit opstaan heeft deze parabel iets te maken. Wij zijn door God zelf uitgenodigd om een bruiloftsfeest te vieren met zijn Zoon.

Eigenlijk gebeurt in deze parabel iets onbegrijpelijks. Het feest is aangezegd maar de genodigden willen niet komen, zij verkiezen de gewone werkdag, het alledaagse leven. Onbegrijpelijk omdat ‘feesten' bij het leven van de mensen hoort. Een mens, die geen tijd heeft om soms eens zijn feestkleed aan te trekken, kwijnt weg.

Wij christenen worden elke zondag uitgenodigd op het bruiloftsmaal van Christus. Maar mensen maken van de zondag een werkdag. Voor velen is de dag van het bruiloftsfeest een oervervelende dag omdat de mensen blijven werken, terwijl bejaarden vruchteloos wachten op een bezoek en de eenzamen zich die dag nog eenzamer voelen. Het mag ons niet verwonderen dat statistieken aantonen dat de meeste zelfmoorden gebeuren op zon¬dag avond.

In het geheel van de week fungeert de zondag als een dakvenster waardoor je naar de hemel kunt kijken om op te zien naar Hem van wie alles komt. Als wij vergeten dat de zondag de dag van God is, dan beperkt onze horizon zich tot de aarde en wordt alles kleurloos en vlak, een dag zoals de andere.

Het is niet jammer voor God dat de mensen niet willen deelnemen aan het feest, maar het is jammer voor de mensen. De zondag is de dag van God omdat God ons uitnodigt op de maaltijd, en als wij God, God willen laten zijn in ons leven, dan staat het ons niet vrij om zijn uitnodiging naast ons neer te leggen. Het is toch niet te veel gevraagd om op een totaal van 146 uren, die wij in een week van God krijgen, een uur vrij te houden om zijn liefde te gedenken. Je kunt misschien een goed mens zijn als je niet naar de kerk gaat, maar God wil dat wij op die dag samenkomen. 'Denk aan de sabbat, die moet voor u heilig zijn. Zes dagen zult ge werken en alle arbeid verrichten, maar de zevende dag is de dag van Jahwe, uw Heer.' Daarom is de zondag ook de rustdag, de dag van de vrije mens.

Hoeveel mensen dreigen door de glijdende werkweek weer slaaf te worden van het kapitaal? Hoeveel mensen moeten ‘s zondags slafelijke arbeid verrichten omdat men van de zondag een klantendag wil maken. Niet het werk maakt het leven tot een feest, maar de rust en de vrijheid die ons op zondag gegeven wordt om ‘s maandags weer beter ons werk te kunnen doen.

Tenslotte is de zondag ook de dag van de gemeenschap. God roept geen enkelingen, Hij nodigt allen samen uit op het feestmaal. Waar er twee of meer samen zijn daar komt de Heer in ons midden. Zeg niet: ik kan thuis evengoed bidden. Als je God niet wilt vinden binnen een gemeenschap dan verlies je God vroeg of laat, want dan leef je buiten de stroming. Het is Gods bedoeling om bij de mensen te zijn en maaltijd te houden met hen.