Ook het onkruid mag er wezen

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
Laten we niet naïef zijn: onkruid is iets vreselijks. Vraag het maar aan boer Jan en aan tuinder Piet. Ze zullen er niet om lachen. Ze hebben er last mee voortdurend. Het onkruid bedreigt en overwoekert de vrucht. Als je er niets aan doet, hou je er zelfs geen vrucht aan over. En zolang het gaat om een streepje grond is het nog doenbaar, maar in onze wereld zijn er duizenden hectaren onkruid precies bij mensen die de vruchten der aarde als brood zo nodig hebben.

Dat is voor Jezus een beeld uit de werkelijkheid om iets te zeggen over het Rijk Gods. Jezus is de zaaier en de leerlingen ontvangen het zaad in goede grond. Op hun beurt trekken ze uit om ook te zaaien en ze zoeken goede grond om vruchten voort te brengen zestig- en honderdvoud. Maar telkens is er dat sakkerse onkruid. Je zou er kwaad bij worden en een product willen uitvinden dat alle onkruid verdelgt eens en voorgoed. Maar zo zit blijkbaar het leven niet in mekaar. En het Rijk Gods evenmin. Want ook in het Rijk Gods, ook in onze christelijke gemeenschappen zijn er mensen die zouden wensen te werken met een wonderproduct. Zij willen het witte koren niet laten bederven door zwartkoren. Zij willen een geloof dat achttien karaat zuiver is: une église des durs et des purs! Dat oogt wel mooi maar het is niet realistisch en niet gezond. Het leven is niet zo gemaakt. En de mens evenmin. En een gemeenschap van mensen ook al niet.

Daarom is dat éne woord van Jezus meer waard dan goud: laat beide samen opgroeien tot de oogst. Het leven is altijd en overal dubbelzinnig, tweeslachtig, zon en schaduw zuiver-onzuiver, schemer-licht en schemer-donker. Geen enkele instelling, geen enkele gemeenschap, geen enkele Organisatie ontkomt hieraan. Ook op de mooiste vensterbank ligt er geregeld stof. We moeten dit gewoon aanvaarden omdat dit het leven is. Maar als je stof afneemt, mag je het porseleinen beeldje niet breken. Het is dus een hele kunst het huis schoon te houden: grove handen maken stukken!

Dat zegt Jezus ons vandaag. Dat zegt hij vandaag tegen alle puriteinen en puristen. Hij zegt het ook tegen alle onheilsprofeten die met mes en bijl en grof geschut alle vloeren van kerk en samenleving willen zuiveren. Zij hebben groot ongelijk want zij doden niet alleen het onverdraaglijke onkruid maar ook de levensnoodzakelijke vrucht.

En Jezus heeft gelijk! Hij kent de mens, hij kent ons hart, onze dromen, onze bedoelingen: wij zijn nooit alleen maar tarwe en nooit alleen maar onkruid. We zullen moeten leren dit compromis te sluiten met onszelf, met de kerk en met de wereld.

Maar vooral: wie met zorg leeft, ziet eens de rijpe tarwe en de rijke oogst. In het verduren van onze onzuiverheid zullen wij leren te verlangen naar iets wat puur is. En... ooit zal het ons worden gegeven. Het zal ons worden gegeven in het uur dat onze onvolkomenheid haar diep geheim prijs zal geven. In dat uur zullen we mogen weten, dat wij beter waren dan wij wisten omdat wij geduld hadden met onszelf, met elkaar en met het leven.

Wij dragen onze schat in breekbare vazen.